Bir insanın Soğuk karlı bir günde parkta gecelemesi “gideceği son kapının yüzüne kapanmış” olduğunun işaretidir.

Büyükşehirlerin acımasızlığının göstergesi; insanların bazı hatalarının telafisinin zorluğunda “artık” sonunun “nerede” biteceği bilinmiyor.

“Hani yıllarca yüzlerce filmde oynamış, nice ünlü artistlerden dayak yemiş, sonra parkta ölü bulunan Yadigâr Ejder’i hatırlattı.” Farkı birinin ünlü olması, diğerinin kimsesiz…

Bursa-Ankara bağlantı noktasının “nerede” olacağını merak etmeye başladığınızı biliyorum. Erzurum’da Yetiştirme Yurdunda büyüyen, kendini bir anda kapı dışında bulan, kapağı Ankara Sokaklarında alan bir gencin hikâyesi.

Devletin imkânlarından yararlanabileceği halde bu fırsatı değerlendirmeyip bulduğu işlerde koşuşturdu. Acımasız dünyanın vahşi kurallarıyla yönetildiği mafyanın büyülü kollarında buldu kendini.

Denizde dümeni olmayan gemiler rüzgâr nereye eserse oraya gider. Yakup yalnız büyüyen ya da çoğunluğun içinde yalnız adam…

Her ne kadar “her yere” kolu uzanan sistemin nimetlerini toplamış olmak, bir gün işin bittiğinde gözden çıkarılmanı engellemiyor.

Yalnızlığın, aile sisteminin kopukluğu, düzensiz yaşam...

Parkta donarak ölen bir can...

Erzurum’da aylarca karın altında yıllarını geçirmesine rağmen birkaç günlük yağışa teslim ol. Bunalan bir hayattan, baskı ile bir şeyler koparan insanı “ne yazık ki” kurtarmaya yetmiyor.

Bir sosyal olgu… Sosyal olamayışımızın göstergesi…

Belediyelerin bulunduğu kentte yaşamakta zorlananları bilememesi… Hiç ihtiyacı olmayan, sakat rolü oynayan dilenci cenneti…

İşte bu sistemde dilenmeyenlerin yeri yoktur. Sokaklarda aç susuz yaşayarak dışlanır.

Bu dünyada kendini koruyamadın arkadaş…

Seni yaşatamayan, seni yetiştiremeyen sisteme yazıklar olsun.

Hoşça kal Yakup kardeşim.