Kıymetli dedem nam-ı diğer Hacı Nihat Aga'yı kaybedişimizin üzerinden 1 ay geçti. Peki bunun köşe yazısının başlığıyla ne alakası var şöyle açıklayayım;

 Rahmetli dedem güreş sporunu çok severdi (kendiside zamanında güreşmiş bir pehlivandı) beni gerek fiziğimden,gerek bunu yapabileceğimi düşündüğünden hep güreşmemi istedi ancak ben onun bunları istediği zamanlarda deyimi yerindeyse 'göçebe' bir hayat yaşıyordum.Daha da basite indirgersek bir kez olsun benimle Kırkpınar Güreşleri'ni izlemek istediğini söylerdi ama yapamadım! Neden? Çünkü Kırkpınar Güreşlerini'nin yapıldığı zamanlarda ben yaz tatili yapıyordum. Vefat etmeden 3 gün önce yatağının yanında elini tutmuş ona sözler veriyordum ama ne fayda o saatten sonra gidip Kırkpınar'da kalacak dahi olsam bir anlamı yoktu ama gözlerinde "Olsun oğlum,sağlık olsun" dediğini görür gibiydim. O gün orada yaşadığım vicdan azabı ve üzüntü hiç bir şeyi değiştirmediği gibi beni bu kadar basit bir şeyi yapamamanın verdiği üzüntü daha fazla sarmıştı. Asıl konumuza geri dönelim ve kendi kendimize bir soralım: "Basit bir işi bile vaktinde yapamıyorsak o işe sahip olmamızın bir amacı var mı?" ve şimdide kendimize tekrar soralım: "Acaba benimde yapmam gereken bu kadar ufak ama bu kadar etkili bir işim var mıydı?" diye. Oturduğunuz yerden kalkın gidin ailenize sarılın,tüm sevdiklerinize sarılın ve onlar halen yaşıyorken yapmanız gereken o ufak işleri yapın ki benim ve benimle aynı kaderi paylaşan bir çok insanın yaşadığı o üzüntüyü yaşamayın. Kendinizi zamanlayın,vakit ayırmak konusunda daha fazla kafa yorun çünkü bir şeyi çok iyi biliyorum ki hepimizin ne iş yaparsak yapalım daha önemli şeylere ayıracak vakti var.

 Seni çok seviyorum mekanın cennet olsun dede...